Miłość pamięta

Dzień gdzieś biegnie.

Jeszcze podskakuje,

kręci się, gdzieś woła. 

To nic.

Schowana przed światem,

wyjdę na spotkanie Słowu. 

Zawiążę w supełki hałas

i rozmowy, 

pozakręcam odgłosy domu.

Będę trwać w CISZY. 

Cisza milczy i słyszy 

bicie mojego serca 

w rytm tęsknoty.

Idzie mój Pan. 

Jest, przyszedł?

Zawsze ma w dłoniach Słowo. 

Co przyniósł dzisiaj? 

Dzieci, nie miłujmy słowem

i językiem, ale czynem

i prawdą! 

Po tym poznamy, 

że jesteśmy z prawdy, 

i uspokoimy przed Nim 

nasze serce. 

Jutro mam słowo

i język wytopić czynem i prawdą.

Wtedy moje serce się uspokoi. 

A któż nie chce spokojnego serca? 

Czy dam radę coś wytopić? 

Czy dam radę? 

Może odważę się spytać Pana,

 jak Natanael: Skąd mnie znasz? 

Czy mi odpowie skąd mnie zna? 

Pamiętam, że Pan jest Bogiem, 

On sam mnie stworzył, 

jestem Jego własnością,

Jego owcą, 

z Jego pastwiska. 

W Jego bramy wstąpię z dziękczynieniem, 

Albowiem Pan jest dobry, 

Jego łaska trwa na wieki, 

a Jego wierność przez pokolenia. 

TA MIŁOŚĆ pamięta 

wszystkie swoje dzieci. 

Czy muszę pytać skąd mnie zna? 

                                                         Amen